Hoi, ik ben Sharon.
En ik geloof dat er voor elk paard, groot of klein, een passende oplossing gevonden kan worden voor de problemen die zijn ontstaan.
Of je paard nu bokt, steigert, niet meer eet, in de trailer wilt gaan, geen plezier meer heeft, ziek is of simpelweg “vervelend” is, er is altijd een reden. Want je paard steigert namelijk niet omdat hij het leuk vind. In de meeste gevallen is er iets aan de hand. Wat er dan is? Het is aan ons om uit te zoeken wat die reden is en waarom je paard zich zo gedraagt.
En tijdens deze zoektocht naar antwoorden komt mijn passie voor paarden naar voren. Ik ben ontzettend betrokken bij probleempaarden en wil de best mogelijke oplossing aanbieden. Ik wil de stem voor het paard zijn wat hij zelf niet heeft.
Waarom?
Ik weet als geen ander hoe het voelt om niet gehoord te worden.
“Take pride for how far you have come”
Op mijn achttiende levensjaar werd mij de diagnose fibromyalgie gegeven. Dit is een verzamelnaam voor de pijn die je voelt in je spieren in combinatie met extreme vermoeidheid. Op dat moment was ik gestopt met mijn opleiding en sliep ik twintig uur op een dag. Lopen? Buitenshuis was dat nauwelijks nog mogelijk zonder hulpmiddelen.
De jaren daarvoor kreeg ik maken met diverse klachten. Wat eerst begon met kniepijn werd al gauw enorme spierpijn over mijn hele lichaam. Uit alle testen kwam niets terug. En kreeg te horen dat ik het me inbeeldde. Dat ik me niet aan moest stellen, dat het er niet echt was. Of dat ze het niet wisten en ik het maar elders moest proberen. En ik ben in meerdere ziekenhuizen en klinieken geweest.
Maar het ergste is nog: tot op de dag van vandaag bestaat er geen oplossing voor deze diagnose. Je krijgt te horen: Dit is het dan. De rest van je leven zul je je zo voelen. Succes en tot ziens.
Voor mij was dat echter geen oplossing. Mijn leven aanpassen aan deze pijn en vermoeidheidsklachten? Dat is geen oplossing maar aanpassen aan de problemen.
In overleg met de reumatoloog heb ik zelf een therapie samengesteld om weer sterker te worden. De plaatselijke manege werd gebeld. Elke woensdagochtend mocht ik meerijden op een manegepaard in een les met vrouwen. De eerste keren was ik drukker met de verzorging dan met rijden. Slechts vijf minuten kon ik volhouden, daarna weer afzadelen. Elke week ging ik trouw naar de rijles, elke les een paar minuten meer rondstappen. Ik merkte dat ik de dagen daarna soepeler werd, minder pijn had en meer energie. Na een jaar opbouwen, kon ik een heel lesuur rijden. Dat was het moment dat ik besloot om weer terug naar school te gaan. Ik heb succesvol het diploma onderwijsassistent in ontvangst mogen nemen.
Maar de angst werd groter om te vallen
Door de lichamelijke klachten werd ik angstig op het paard. Ik kon het me immers niet veroorloven om te vallen. Na twee jaar dressuurmatig trainen, wilde ik van mijn angst af. Op een zondagmiddag ging ik bij de buren in de bak rijden. In het midden stond een hindernis laag opgebouwd. Ik stuurde er heen en met een harde gil… stond ik aan de overkant! Na nog twee keer springen, ging ik lachend naar huis. Daar vertelde ik dat ik een eventingles bij Alice Naber-Lozeman wilde volgen. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens deze les was de glimlach niet van mijn gezicht te krijgen. Wat een geweldig gevoel is het om te kunnen springen!
“Have faith in how far you can go”
Op dat moment besefte ik wat paarden kunnen betekenen voor mensen. De paarden gaven mij mijn leven terug. Maar dit geldt ook andersom. Wij kunnen ontzettend veel voor de paarden betekenen. Vele boeken, filmpjes, wedstrijden kijken, clinics bekijken, theorie avonden, lid worden van een fokkersclub, urenlange gesprekken en stages kwamen aan bod. Alle informatie en ervaringen van over meer dan 10 jaar van mijzelf en ontzettend veel jaren van anderen heb ik gebundeld tot een eigen ontwikkelde methode.
Met deze methode wil ik zoveel mogelijk paarden en begeleiden. Want er is niks mooiers dan dat paard en ruiter elkaar begrijpen en weer plezier samen beleven.
Sharon Besseling